Trots op mijzelf: De laatste tijd heb ik nogal veel op mijn bordje gehad. Dylan (mijn zoon) die erg ziek is en waar ik dik 4 weken mee in het ziekenhuis gelegen heb. De oma van mijn kinderen die dik twee weken terug overleden is en waar ik zelf best een tik van gehad heb. Een scheiding die niet wilde vlotten (eindelijk nu bijna een maand officieel gescheiden). Naast de kids en mijn diertjes was het mijn bedrijf wat mij op de been hield.
Dylan en ons Big Brother avontuur
Zelf zag ik Dylan steeds zieker worden en verder wegzakken. Gelukkig zag de arts dit ook en besloot hem op te nemen. 4 weken lang heb ik samen met hem in Zwolle (SEIN) in het ziekenhuis gelegen. 24/5 waren de camera’s vooral op Dylan gericht. Overal waar we liepen, zaten of lagen waren camera’s. Een fatsoenlijk gesprek kon je niet voeren, alles werd gehoord. Waarom 24/5? We mochten vrijdagmiddag tot zondagavond naar huis. De eerste week, viel mij zwaar. Alles wat je deed werd er met je meegekeken. En ruimte om te werken was er bijna niet. Er was op onze kamer een klein tafeltje voor de computer van Dylan om zo de online lessen te kunnen volgen. Als ik in de woonkamer ging zitten … was je daar bijna nooit alleen. Ik heb dus vooral liggend in bed met mijn laptop op schoot mijn teksten getypt. De tweede week ging wat beter. Er waren twee leuke andere moeders. Waarvan ik met eentje nu nog veel contact heb. En er was een vreselijke vader en laat die nu net tegenover ons liggen.
Slecht slapen
Slapen deed ik daar maar 3 a 4 uurtjes. Die man waar ik het net even kort over had, maakte nogal veel lawaai. Hij sprak geen woord Nederlands of Engels, overleggen was dan ook onmogelijk. De eerste avond zat hij luid te bellen tot bijna 00.00 en daarna ging meneer nog buiten staan roken. Zijn dochtertje raakte daarvan helemaal overstuur en huilde hard. Dat roken en huilen gingen elke avond en nacht door. Hij was rustig bijna 30 minuten buiten, terwijl zij huilde. Slapen is dan onmogelijk. Ik kan goed door geluiden heen slapen, of snel weer in slaap vallen. Maar dit duurde zolang en hij kwam ook niet zachtjes binnen.
Bijtanken
Nu zijn we de tweede week uit het ziekenhuis en ik ben nog steeds aan het bijtanken! De twee nachten thuis waren dan ook erg fijn en hij (die man en zijn dochter) hoefde pas op maandag steeds weer binnen te zijn. De zondag sliep ik daar dan ook goed. Het is natuurlijk niet alleen het slechte slapen wat er zo inhakt. Ook de zorgen om mijn kind. Je ziet dat het niet goed gaat, maar kunt niets doen. Echt zo vreselijk dit. Het gaat nu nog steeds niet heel goed met hem. We gaan binnenkort beslissen of we gaan overstappen op een ander medicijn.
Oma overleden
Voordat we naar Zwolle vertrokken waren we nog even bij oma geweest. Mijn schoonvader zei al dat het minder met haar ging, maar dat het zo slecht ging hadden we niet meteen door. Ik ben nog bij haar geweest, ze vroeg mij nog om haar op de hoogte te houden hoe alles ging met Dylan. Dat is er nooit meer van gekomen. De eerste vrijdag dat we naar huis mochten kregen we eerst een heftige diagnose van Dylan die mij de hele dag al aan het huilen maakte en een uur later kreeg ik van mijn ex het slechte nieuws dat zijn moeder uitbehandeld was en dat ze nog 6 weken had. Die zes weken is uiteindelijk een week geworden. Mijn kinderen hebben allemaal goed afscheid van haar kunnen nemen. Op woensdag appte mijn ex, we zijn allemaal bij elkaar geroepen het gaat zo gebeuren. Ik zei hem, geef haar een dikke kus van mij! Ze knapte op, ook de donderdag kwam ze na omstandigheden goed door. Ik heb ze laten weten vrijdag gelijk als ik weg mocht uit het ziekenhuis naar haar toe te komen. Voor het ontbijt had mijn ex mij ge-appt ze was net overleden.
Afscheid
Ik ben nog wel gelijk heen gegaan en even bij de familie gezeten. Dylan vond het heel naar en eng daar. Oma lag daar nog. Woensdags was de begrafenis. Wij mochten hiervoor al op tijd weg. Dit was fijn, zo konden we met de familie eerst nog even bij elkaar zijn. Het was na omstandigheden fijn en liefdevol. De hele uitvaart was liefdevol.
Koud en huilen
Voor Dylan (en Milan) duurde alles best lang en toen we oma achter gelaten hadden op de begraafplaats. Wilden zijn geen koffie meer drinken en wel heel graag naar huis. Samen met hen ben ik naar het huis van mijn ex gegaan. Waar we daarna samen nog patat gegeten hebben. En toen moesten Dylan en ik weer terug. Dylan was zo moe dat hij bijna meteen in slaap is gevallen. Ik zelf werd steeds kouder en kouder, en besloot mijn kruik warm te maken. Eenmaal in de keuken kon ik alleen nog maar huilen. Het huilen stopte na 2 uur toen ik in slaap gevallen was. Om de volgende ochtend zo weer een uur verder te gaan. De tranen bleven stromen. Alles van afgelopen weken kwam er volgens mij uit.
Gescheiden
Een dag voor de begrafenis was daar eindelijk het officieel bericht. Ik was na bijna 3 jaar eindelijk gescheiden. Mijn ex en ik gaan redelijk goed met elkaar om het laatste jaar. Maar desondanks was en ben ik toch blij. Niet perse om hem, . Maar wel omdat ik mijn eigen naam weer echt terug heb. Alles financieel geregeld is. Dik 2,5 jaar lang wist ik niet wat er gebeuren ging, kon ik mijn huis betalen en … Nu wel. Dus ja ondanks dat Dylan ziek is en oma overleden is. Wilde ik dit hoogte puntje wel op mijn facebook delen. Niet iedereen kon dat waarderen. Maar dat laat ik bij hen. Mijn ex en zijn familie konden wel om mijn foto lachen en zagen het net als ik los van het overlijden. Mijn ex heeft het ook gevierd …
Waarom ben ik dan trots op mijzelf
Mijn kinderen staan op de eerste plaats en dat zou altijd zo blijven. Voor hen heb ik destijds mijn fysieke tijdschrift opgegeven. Het was niet te combineren met de tijd die ik daarin moest steken en de aandacht die zij van mij nodig hadden. Voor mij een hele logische keuze. Toen de eerste lockdown kwam. Moest ik 3 kids helpen met school. Een helse klus, kan ik je vertellen. Ze hadden allemaal de nodige begeleiding nodig. Al snel kwam ik er achter, dit ga ik niet redden als ik ook nog mijn online magazine in de lucht wil houden. Die zette ik dus even op een laag pitje. Maanden deed ik bijna niets voor de site.
September ga ik weer los
In de zomervakantie besloot ik om in september er weer vol tegenaan te gaan. Ik bereide allemaal teksten voor en stonden klaar voor september. Elke dag kwam er een artikel online. Mijn site groeide langzaam. Ondertussen had ik veel contact met Esmée Branbergen. Vanaf december zou zij voor minimaal 3 maanden mijn blogcoach worden. Wat is je doelstelling? Ik wilde dit jaar 10.000 unieke bezoekers per maand hebben. Samen gingen we aan de slag. Esmée gaf mij veel tips en tricks en keek met veel dingen mee. Er is voor mij zeker nog genoeg te leren en te verbeteren. En ben erg blij met de coaching van Esmée, binnenkort meer daarover.
10.000 unieke bezoekers
Doordat ik zolang stil gestaan had waren mijn bezoekers aantallen ook flink gedaald. Ik had rond de 3000 toen we van start gingen. Toen de tweede lockdown kwam besloot ik, mijn site blijft doorgaan. Ik hoefde alleen Milan te helpen met lessen. Dit was wel een paar uur per dag! Ondanks dat ik veel tijd kwijt was aan het lesgeven van Milan, het hele huis op zijn kop stond omdat er een nieuwe vloer en keuken in kwam. Is het mij toch gelukt iedere dag een artikel online te laten komen. En ook nu het zo slecht gaat met Dylan, lukt het mij toch om bijna iedere dag een artikel online te zetten. En ja ik zit nu bijna op de 10.000 unieke bezoekers en daar ben ik super trots op! Voor nu ga ik even genieten van het behaalde resultaat. Voor dit jaar ga ik mijn doelstelling bijstellen. Ik heb een 3 jaren doelstelling en het zou mooi zijn als dat doel eerder bereikt is. Voor nu super trots op mijzelf.
Claire Richardson-van Vrijberghe de Coningh says:
Jeetje wat een heftige tijd heb je achter de rug. En wat een zorgen! Nog gecondoleerd ook. Je mag zeker heel trots op jezelf zijn! Moet je eens kijken wat je in een korte tijd hebt meegemaakt en hoe goed je daarmee omgaat! Bewonderingswaardig! ❤️
Vega Lifestyle says:
Dank je wel. Het is zwemmen of verzuipen, dan kies ik voor zwemmen 😉