Laatst deelde ik een heftig bericht op mijn facebook. En daar kwamen veel fijne en lieve reacties op. Iedereen bedankt daarvoor, dat heeft mij erg goed gedaan.
Dit was het bericht wat ik op facebook deelde:
Pfff moet het effen van mij afschrijven
Net zo iets heftigs (voor mij dan en de andere betrokkenen) meegemaakt, Ik wilde Milan ophalen die nog op het veld aan het spelen was.
Toen ik daar heen liep zag ik een vrouw huilen bij haar auto en werd getroost door haar man (vriend). Toen ik dichterbij kwam sprak de man mij aan over een poes.
Hij vertelde mij dat ze een poes aangereden hadden en of ik ze wilde helpen. Die poes lag daar in elkaar in de steeg. Ondanks dat het al schemerig was zag ik bloed op de stenen. Ik bedacht mij niet en ben bij de poes gaan zitten. Ik legde mijn handen op de poes en begon hem te aaien. Die man is weer terug gegaan naar zijn vrouw, ik zei hem ik blijf bij de poes.
De poes was erg onrustig en ik dacht hij moet in een doos, dat geeft hem rust. Ik pakte mijn telefoon en belde mijn oudste zoon. Ik had ondertussen weer een hand op de poes gelegd. Hij wist zo geen doos te vinden en we kwamen op het idee om de wasmand te pakken. En hij dacht nog aan een handdoek.
Ik legde hem uit, in welke steeg ik precies was en hij stond heel snel bij mij. Ik wilde de poes oppakken en op dat moment schrok ik zo van de wond. Al had ik wel al veel bloed zien liggen. En zag en voelde niets aan het lichaam. Zijn oog lag eruit. Ik voelde een golf van misselijkheid door mij heen gaan. Ik zei meteen tegen mij zoon, niet kijken. Hierdoor durfde ik de poes niet meer op te tillen. Ik was bang dat het er dan helemaal uit zou vallen.
De dierenambulance was al onderweg, ik heb ze toen nogmaals laten bellen, dat ze met spoed moesten komen. Ik wist niet zeker of ze meteen kwamen of … Daarom nogmaals laten bellen, dat het echt foute boel was.
De eigenaar zoeken
Tijdens het er zijn voor de poes, dacht ik aan de eigenaar. Ik had geen idee waar we moesten beginnen. Ineens dacht ik er moet een foto van de poes in onze buurt app. Deze app is alleen voor inbraken (spoed) enzo. Ik heb toen mijn zoon een foto laten maken van de poes, ik hield mijn hand voor het hoofd, zodat het geen heftige foto zou worden en liet hem die delen in de spoed app van de buurt. Ik hoopte dat de eigenaar dan nog naar de poes kon komen.
De dierenambulance
Toen de dierenambulance kwam hadden ze een hele felle zaklamp. Ik riep naar ze we zitten hier, maar ik kijk niet hoor. Ik vertelde dat het oog eruit lag. Tegen de man zei ik, er ligt een handdoek naast mij, pak die maar voor de poes. Die deed hij om de poes heen en deed hem in een kooi. Toen zag ik nogmaals de wond. Ze namen de poes mee naar de ambulance om te chippen. Ze konden het zo snel niet vinden.
Ik ben ondanks dat ik het eng, heftig en … vond tot de dierenambulance kwam bij de poes gebleven voor de poes. De anderen durfde er allemaal niet bij te blijven. Ik bleef. De poes vond het fijn, maar was ook bang. Ik bleef zachtjes praten en hem vasthouden.
Iedereen (dat waren de man van de auto en mijn twee kinderen) bleef bij de ambulance en de vrouw die hem aangereden had stond een eindje verder alleen. Ze was erg van slag. Ik vroeg haar of ik haar een knuffel mocht geven.
De dierenambulance ging weg. De anderen kwamen naar ons toe. De poes ging met spoed naar de dierenarts in Zuidhorn. Ik had echt hoop.
We wisselden nummers uit en namen afscheid.
Verslagen
Ik zat echt even verslagen op de bank en wilde even bijkomen. De beheerder van de app had gereageerd of ik deze oproep op facebook wilde plaatsen, want deze app was daar niet voor. Ik antwoordde dat als er geen spoed was ik dat ook zeker gedaan had. En ik zou het zo weer doen!
Ik kreeg veel lieve privé berichtjes van buurtbewoners. Dat ik het goed had gedaan en ze blij waren dat ik dit deed.
Bloed wegspoelen
Toen ik wat bijgekomen was, wilde ik het bloed uit de steeg wegspoelen. Op dat moment kwamen er een man en vrouw mijn straat in lopen. Hem kende ik hij was de vader van een jongen waar Milan wel eens mee speelt. Zij bleek de eigenaar. Ik moest haar helaas het slechte nieuws vertellen, dat de poes aangereden was, en een heftige wond had. Ze reageerde wat bozig en daar schrok ik wel een beetje van.
Ik riep nog naar haar waar de poes heen was. Ze mopperde wat, dat het zover weg was. En jij eigenlijk best gek dat er in Groningen zelf niets is. Ze liep weg en riep nog iets van het is niet fijn hoor om te horen. Ik was van slag en mompelde nog voor mij was het ook niet leuk hoor. Verdrietig liep ik door, ik wilde het bloed wegspoelen. De volgende dag spelen daar weer kinderen. Milan was bij mij en zei, mam ze is gewoon heel erg verdrietig. Ik zei, dat weet ik, maar ik ben dat ook.
Bij thuiskomst was ik nog steeds heel misselijk van alles. Ik heb een paracetamol genomen.
Ik heb het voor de poes gedaan en ik ben blij dat ik er voor hem kon zijn. De reactie had van het baasje had mij behoorlijk geraakt, ondanks ik wist het is de emotie. Het liefst was ik ook weggerend toen ik dat oog eruit zag, maar … Die poes had mij nodig en ik ben hoe heftig ik het ook vond bij de poes gebleven.
Lieve mooie poes, ik ben ook in gedachte nog steeds bij je en ik hoop dat je inmiddels iets hebt tegen de pijn. En lieverd, ik ben blij dat ik dit voor jou kon doen en er voor jou kon zijn.
Toen besloot ik het te delen op facebook. Ik moest het kwijt en de reacties deden mij erg goed.
Ik had geen idee hoe het met de poes was of het een hij of een zij was. Tot het slechte nieuws mij bereikte had ik gehoopt dat hij geopereerd kon worden.
Later op de avond hoorde ik van de man die erbij was dat de poes Harry heet en dat dierenarts met de eigenaar aan het overleggen is. Inslapen of opereren.
Op dat moment was ik zo blij dat ik het tegen de regels in toch in de buurt app gedeeld heb. Hierdoor is de eigenaar snel gevonden.
Van de mevrouw die de poes had aangereden kreeg ik later dit berichtje:
Dat is ook traumatisch. Maar heel fijn dat je het hebt gedaan! Geeft een dier wel iets van rust .. en zeker ook fijn dat je nog naar mij toe bent gekomen! Dank!!
De poes bleef in mijn hoofd zitten. De mevrouw van de aanrijding appte mij of wist hoe het met de poes was. Echter had ik niets meer gehoord. Ze zei ik heb er een slecht gevoel bij. Ik heb toen iemand waarvan ik vermoede dat ze het zou weten een berichtje gestuurd en ze antwoordde dat de kans groot was, dat de poes ingeslapen was. Het deed mij pijn, ik had zoveel goede hoop. Maar de wond was echt heftig en er was veel bloed verloren.
Maandagochtend kwam er een appje van het baasje. Ze had geen idee wat zich voor dat Harry in de dierenambulance zat.
Het was erg fijn om met elkaar te appen. We hebben dan ook zo’n 2 uur zitten appen.
Ze schrok er ook van dat ik dacht dat ze boos was. Dit was haar reactie:
Oh nee! Ik was niet boos. Helemaal niet. Ik was zo bang en wist niet meteen wat ik moest doen, alles was verwarrend voor mij, ik kon het niet geloven en ik zag dat je bloed ging opruimen. Ik was op dat moment zo bang. Waarschijnlijk keek ik daarom zo
En Nederlands is niet mijn moedertaal. Bij emotie kan ik me niet zo goed uiten dan. Maar wat meteen door mijn hoofd ging was toen ik een poes op de ring zag aangereden (en toen naar de dierenarts had gebracht) en hoe dat voor mij was, en dat het ook waarschijnlijk erg traumatisch was voor jou. Dat bedoelde ik met, dat het niet fijn is zoiets mee te maken, niet voor mij, maar voor jou. Het spijt me enorm dat het anders is overgekomen.
Harry
Helaas heeft Harry het niet gered. Hij had iets tegen de pijn gekregen en heeft het toen opgegeven. Helaas was het niet alleen het oog, ook inwendig had hij letsel (hersenen en longen waarschijnlijk).
Nog steeds ben ik enorm blij dat ik Harry heb kunnen bijstaan. Ik zou je nooit vergeten.
Van het vrouwtje van Harry heb ik de mooie foto gekregen en mag die gebruiken bij dit artikel.